Een kwestie van focus

“O, dit is een cadeautje” zeg ik tegen mezelf, in stilte … niemand hoort het. Dat is wat we doen de dag door, praten in de stilte van onszelf tegen onszelf.

Vanmorgen sloten we aan bij een groep waar we een jaartraining volgen en ik werd me ervan bewust dat het gebabbel in mijn hoofd sinds de opstart van dit programma al zovele keren kalmer is geworden … Het doet me, in dit moment, denken aan de uitspraak ‘alleen in stilstaand water kan je je spiegelen’. Meer en meer oefen ik in mijn geest, mijn mind, mijn gevoelswereld, mijn denken, mijn bezig zijn naar de kalmte brengen, naar de rust in mezelf waar ik richting kan voelen, signalen kan opmerken, kan landen.

Vanmiddag las ik deze in een collegagroep :
“Gewoon omdat delen nu even nodig voelt.
Meestal kan ik best goed begrenzen wat van mij is en wat van mijn cliënt, hoewel ik mezelf zeker erg invoelend durf noemen.
Maar soms, nu dus, is het even moeilijk en draag ik het verdriet van velen in mij.
Ik heb geen nood aan tips, maar wie wat zalvende, troostende woorden over heeft, een digitale schouder om even steun uit te putten, je woorden zullen helend zijn?”

Er komen veel mooie reacties op.
Zo ook deze :
Er worden veel stenen verlegd
de laatste tijd in de rivier van het leven.
Gelukkig blijft ze stromen.
Wat een belevenis, dit bestaan.
Een gevecht
Een dans
Soms moeilijk van elkaar te onderscheiden
En steeds
Zoals water voor vissen
In liefde onzichtbaar verbonden

en deze :
Dankje om het te delen, zo kunnen we allemaal een ieniemieniestukje mee dragen
en gedragen worden… vul ik aan.
In wezen is er niets dan verbondenheid, herkenning ook en de keuze om telkens weer te focussen op de hoop, de liefde, het geloof ipv op het vele dat speelt en op het vele zware van ons allemaal en van vele levens voor ons en dat vooral zonder voorbij te gaan aan de pijn, het verdriet, de last.

Dat zijn ze de woorden die uit mijn vingers komen en ik voel hoe ik elke dag balanceer en oefen om te omarmen wat er is, te zijn met wat zich toont, te verdragen wat dingen met me doen én tegelijk op te merken waar ik a.h.w. de verkeerde kant opkijk door vast te komen zitten in een mening, in zelfverwijt of oordeel/verwijt naar de ander, in schuldig voelen, teleurgesteld, kwaad, verdrietig, onmachtig of in destructieve gedachten en gevoelens tov de ander of mezelf.

Het is telkens weer een soort van openbaring als de sleutel zich toont, de sleutel naar mijn hart, waar ik het goede, het schone en het ware in mezelf kan opdelven en het ook in de ander kan zien … soms als een uiting van liefde, soms als een roep om liefde. Opdelven klinkt behoorlijk inspannend eigenlijk voor wat er zich aan mij toont. In feite is het fijne dat alles veel minder complex lijkt te worden, dat er meer moeiteloosheid komt, meer mildheid, meer zachtheid … zonder dat ik ook maar iets wegduw én ook zonder dat ik iets overneem of fiks bij mezelf of de ander , zelfs niet ‘vanuit de beste bedoelingen’.

Wat ik doe, doe ik meer en meer vanuit een soort van stevig ingetuned voelen, vanuit een helder weten, een helder zien, een helder voelen. Ook wat ik laat doe ik vandaaruit. Wat een zaligheid niet te verdrinken in ‘er is zoveel lijden in de wereld’ en gelijk met een stevigheid te weten en te voelen wat best kan gedaan worden of net niet.

Hoe bijzonder, een tijdje geleden dacht ik … ik wil nog eens iets schrijven voor de website…. over focus misschien.
En zie vandaag ontstaat het, als vanzelf omdat het er de tijd voor is en omdat het zich in ons doorleefde leven op de voorgrond brengt. Zo werkt het meer en meer in ons leven , er komen ingevingen op ons pad die ons laten bijdragen op een rustige kalme manier aan meer schoonheid, wijsheid, liefde …. Wellicht omdat we ons meer en meer bewust afwenden van alles wat ons vanuit de buitenwereld uit ons veld zou kunnen slaan en tegelijk ook toewenden naar de plek in onszelf waar het overstroomt van puurheid, zuiverheid, helderheid, focus, creativiteit, schoonheid, …

Ik neem de volle verantwoordelijkheid voor elke keuze die ik maak en voel een onmetelijke dankbaarheid voor het veld waarin we met z’n allen actief zijn.

O ja, ik voel zeer zeker ook de pijn van hardheid, drang naar het destructieve, verwarring, onrecht … Natuurlijk kan ik de scherpte en kilte voelen van situaties, woorden, handelingen die geen recht doen aan onszelf of mekaar … en tegelijk kies ik ervoor om nergens anders meer te zijn, dan daar waar mijn liefde kan stromen, waar de wijsheid van m’n hart gevolgd wordt (en ik leerde intussen dat dat niet hetzelfde is als aangestuurd vanuit en gedreven door emotie).

Wat een dankbaarheid voel ik om elk proces dat ik op deze reis van ons leven al maakte en om elk proces dat op dit moment in volle gang is.
Graag laat ik ieder van jullie meeliften op de hoge trillingen van vreugde en vrijheid, van geluk en geduld, van liefhebben en liefgehad worden, van zien en je gezien weten, van troost en steun, precies passend, precies zoals het steunend voor je voelt.

Wat een dankbaarheid voel ik om elk proces waarvan ik getuige mag zijn van de worstelingen en de dansen, van het niet weten, van het zwart en het wit en de vele tinten grijs, waar ik als medereiziger in vertrouwen wordt genomen om mee te wandelen.

Dankjewel, oprecht dankjewel voor het vertrouwen.
Ik buig voor jullie pad.