Het ware relativeren
Jun 19, 2019 | Opendeur
Het ware relativeren
ligt voorbij de grens
van wat mijn creatieve & flexibele geest
kan bedenken,
voorbij de grens ook
van de uithoeken van “het vele dat ik kan hebben”,
voorbij alles waarop geanticipeerd kon worden …
voorbij alle ondernemen; alle oplossingsgerichtheid …
Het ware relativeren
ligt voorbij verdriet dat aan de oppervlakte kwam,
voorbij de pure onmacht die zichzelf uit-schreeuwt
voorbij vele keren ‘dit kan ik er niet meer bij hebben’.
Het ware relativeren
toont zich pas dan als ik niet langer probeer ….
maar me realiseer dat de tijd is gekomen
om afscheid te nemen van dàt stuk van mij
dat tot nu de illusie koesterde (zichzelf) in de hand te hebben …
controle te hebben over …
De tijd ook om me geheel & al over te geven
aan “de loop der dingen”
& met mildheid & een tikkeltje meewarig
dát stuk van mijn identiteit * oprecht te bedanken
voor haar niet aflatende enorme,
soms zelfs bovenmenselijke inzet, geëngageerdheid, betrokkenheid.
Dat stuk waarvan ik wel eens dacht dat ‘ik’ het was … (o ja het voelt als het kleine sterven)
Dat stuk dat zich steeds weer bekommerde over het creëren van zo ideaal mogelijke omstandigheden en een warme, huiselijke sfeer.
Het ware relativeren
toont zich pas
als ik kan gaan glimlachen of zelfs schaterlachen
om mijn ge-don-quichot
als ik kan gaan zien
hoe hardleers ik ben als het overgave betreft
als ik ga herkennen hoeveel signalen & waarschuwingen,
pijn & teleurstelling er aan dit zien vooraf ging …
tot in het absurde toonde het zich, telkens & telkens
& zélfs tot het leek alsof ‘alles’ mis te gaan had,
alsof er overal méér zorgen kwamen …
die zich niet lieten te lijf gaan met hoeveel helder inzicht of wilskrachtig handelen ook.
Het ware relativeren
is goeie maatjes met ‘vertrouwen’
niet met onverschilligheid of bitterheid &
het laat zich graag flankeren door het zalige gezelschap van
doorleefde luchtigheid, humor, plezier, …