Bedankt collega Griet om me dit fantastisch woord cadeau te doen tijdens de vorming voor supervisoren.
Vandaag was ik een dag in het huis waar voor een deel van de cursisten, net als voor mij, onze therapeuten roots zich konden wortelen : de Educatieve Academie. Wat een luxe hier een dag te kunnen komen voeding en inspiratie opdoen.
Het ochtendlijk ritje liet ons de strafste file van het jaar trotseren en toch op tijd komen en bood al meteen kansen om geamuseerd te kijken naar onze terugkerende patronen, gelijkenissen en verschillen … en hoe die op elkaar inspelen. Hoe zalig is het om in de metapositie te belanden samen met de collega die me ‘zus’ is gaan noemen en met wie ik veel van onze levensbeslommeringen over een periode van nogal wat jaren mocht delen. Vandaag voelde het alsof de pauzemomenten waren vergeten … als vanzelf kabbelden processen verder … Inzoomen op onszelf als supervisor was een boeiende reis doorheen de ervaringen en gebeurtenissen (levensbeslommeringen dus) die ons maakten tot wie we zijn geworden als mens, als therapeut, als supervisor. Niet nieuw als gegeven en toch heel bijzonder om te zien welke stroom herinneringen zich aandient om er in dit moment oog voor te hebben en aandacht aan te besteden… en hoe stukjes van het verhaal van anderen ook weer stukjes laten oplichten van mijn eigen verhaal. Bijzonder ook welke beklijvende momenten uit de therapiekamer de revue passeren …
Ik stel vast dat wat zich aandient me vooral laat zien hoe ik erdoor heb leren te vertrouwen, te vertrouwen op mijn intuïtie en aanvoelen, op ons zelfherstellend vermogen ook (niet alleen van ons lichaam maar ook van onze psyche), op de kracht van werken met symboliek en van aanraking ook (mits ok voor de cliënt), op mijn creatiekracht, op intunen op de Bron van eindeloze mogelijkheden.
Ik stel vast dat de feedback tijdens een oefenmoment me heel bewust maakt van het verlangen om te kunnen zo interveniëren dat de intrinsieke boodschap helder overkomt en dat de ander erdoor groeit i.p.v. zich klein te voelen, dat de ander erdoor scoort ipv zich te voelen falen, dat de ander er weer door connecteert met zijn/haar enthousiasme i.p.v. zich overdonderd of platgeslagen te voelen. Zo wil ik in supervisie staan, bewust kijkend met de 7 (of zijn het er 9 intussen ?) ogen van de supervisor en bewust omgaand met de mate waarin kom en zwaard gehanteerd willen worden door mezelf tov de supervisant en door de supervisant tov zijn/haar cliënt, die altijd deel uitmaakt van de supervisie als de hoofdrolspe(e)l(st)er waar het in essentie om draait.
Blij met de heropfrissende kijk van hoe onze levensbeslommeringen ons maken tot wie we zijn. Blij ook met de uitspraak die nog nazindert : om te kunnen geboren worden, moet wel de navelstreng worden doorgeknipt. Misschien is dat wel de moeder van alle levensbeslommeringen, bedenk ik me, het moment waarop we losgeknipt worden van onze continue, vanzelfsprekende, voortdurend aanwezige bron van voeding bij onze moeder … Het moment waarop we voor het eerst de angst voelen of we het wel kunnen redden zonder … en het verlangen om symbiotisch verbonden te zijn en te blijven. Over de angst en het verlangen van de beginnende therapeut die bij ons in supervisie komt hebben we het gehad vandaag én over de verleidelijke valkuil om als beginnende supervisor een symbiotisch verbond aan te bieden dat perfect beantwoordt aan de vraag van de supervisant die zich voelt vastlopen, nl. bvb. ‘red mij’ … en over de kans die we daarmee onbenut laten om de supervisant zélf een gevoel van ‘kundigheid’ te laten ervaren. Over bewust worden en bewust kiezen ook.
Supervisie, een vak apart … Ik tune me graag in op het wetende veld, op het niet-weten ook , op de stilte en de Bron… op de cliënt die ingebracht wordt, op de therapeut die zichzelf tegenkomt, op mijn eigen binnenkant ook …. zodat er ruimte kan gecreëerd worden voor nieuw perspectief -ondanks of is het dankzij, de levensbeslommeringen ?
Hier wil ik graag de mensen bedanken van wie ik heb geleerd onder de vorm van supervisie en/of die me sterk hebben geïnspireerd in mijn therapeutschap : Kris De Ketelbutter, Magdaleen, Ann Van Hecke, Suzanne Kempeneers, Marleen Van Laere, Kris Jonckheere , Cindy De Bruyn, Lieve Talloen, Bruno Van Den Bosch, … en vanuit levensbeslommeringen/situaties/gebeurtenissen ook mijn grootmoeder(s), Keyzerke (de leerkracht biologie), mijn moeder, … mijn partner, de pleegkinderen, een aantal van mijn vrienden (de intimi zoals ik ze ook wel eens noem), mijn vader, T. A en N. A, Karen, Stefan, Lies, …
Ter info : sinds kort kan je bij mij ook terecht voor leertherapie, supervisie in groep en individuele supervisie. In dit kader kan iedereen werkzaam in de social profit of erbuiten, die ergens op vastloopt op werkvlak, bij mij terecht eventals IV-studenten en beginnende of ontmoedigde leerkrachten, leidinggevenden, …