Heel recent volgde ik een avond rond me-time, met als spreekster Erna Claes van Fenrir. Ze trekt het land door in een camper en we maken een klik van herkenning, die veel verder gaat dan alleen maar het gegeven dat ook wij camperliefhebbers zijn.
Me- time, vertelt Erna met heel veel begeestering, is een containerbegrip dat vaak wordt gebruikt voor dingen waarvoor het niet bedoeld is.
Het gaat helemaal niet om ’tijd voor mezelf’, om te bekomen van de harde geselingen van de dag. Het gaat veel meer om hoe je tijdens de dag keuzes maakt in overeenstemming met wie je écht bent en waar jij wil voor staan, waaraan jij belang hecht. Het gaat over je aandacht niet laten versnipperen over heel veel zaken tegelijkertijd maar gefocust datgene doen wat jou tot jou maakt.
Het lijkt te gaan over wat ik een tijd geleden als volgt neerschreef :
“Als IK mijn leven niet leef … wie dan wel ?
als ik MIJN LEVEN niet leef … het wienze dan wel ?
ALS ik mijn leven niet leef, dan ‘is’ het niet geleefd, maar dood toch ?
Als ik mijn leven niet LEEF, dan verdoe ik mijn tijd en vergooi ik de kans van mijn leven … om mijn ding te doen, om het centrum te zijn van mijn leven, er te ‘staan’ en te stralen, om mijn ouders en kinderen het schoonst denkbare cadeau cadeau te doen en bij nader inzien ook de wereld, om van betekenis te zijn, iets van betekenis na te laten.
Dat is waartoe ik mezelf en wie professioneel mijn pad kruist – beweeg – beZIELd én met beide voeten op de grond.
Het sluit naar mijn gevoel bijzonder schoon aan bij een citaat van Howard Thurman dat Erna wat vrij vertaalde : “vraag niet wat de wereld nodig heeft, vraag eerder jezelf af wat jou inspireert en levendig maakt. Maak keuzes en ga dat doen, want wat de wereld nodig heeft zijn mensen die tot leven komen”
En ook nog bij mijn levensmotto : “mensen motiveren doe je niet door hen het vuur aan de schenen te leggen, maar wel door hun eigen vuur aan te wakkeren”.
Ik ben alvast fan. Als je de kans hebt om deze gedreven dame aan het werk te zien : grijp ze.