Op moederdag schreef (en poste ik op facebook) :
“Wij branden een kaars voor de mama van Julie en voor alle mama’s van vermiste of overleden kinderen, voor jonge fiere moeders en jonge of iets minder jonge onzekere, zoekende moeders, voor moeders die alles uit de kast halen en ondanks alle moeite van de wereld zich voelen tekort schieten, ‘op’ en ten einde raad zijn, voor moeders van zieke en ongelukkige kinderen, voor pleeg-, plus-, adoptiemoekes, voor kinderen die hun moeder missen om welke reden ook, …voor moeders die hun kinderen missen, om welke reden ook,…voor vrouwen die moeder ho(o)p(t)en te worden, voor vrouwen die moederen zonder voor kinderen te kiezen, voor de moeder van Steve en alle moeders die hun kinderen in een gevangenis bezoeken, ook voor alle moeders wiens kinderen gevangen zitten in een web van innerlijk strijden, van psychisch worstelen, van zelfdestructie of destructie naar anderen, ….voor alle moeders die zich vandaag geliefd en gelukkig voelen, blij om de kinderen die ze mochten dragen, voor wie ze zorg mogen dragen, op wie ze trots zijn, die ze met oneindig geduld ruimte bieden voor hun schoonheid en hun angsten, vragen, frustraties… dankbaar om het geduld dat de kinderen ook met ons hebben en het krediet, de liefde en warmte die ook zij ons onvoorwaardelijk telkens weer geven…”
Amper een week later schrijf en post ik :
“Monument van een vrouw… je bent niet meer…. of toch, je blijft in ieder van wie je op jouw onnavolgbare wijze hebt gehouden. De indruk die je bij mij nalaat is die van warme betrokkenheid en totale miskenning van je eigen grootsheid. Het spijt me dat je niet meer aan deze zijde van het leven bent… want heel graag had ik je nog zoveel gewenst van wat je zelf steeds aan anderen schonk. Chapeau om wie je was, dat er rust mag komen nu in je grote hart en je gevoelige geest en postume erkenning ook. Ik wens je een zachte reis.”
Wat me plots overviel, zocht schrijvend een uitweg … en werd dus de wereld ingestuurd. Uit de reacties blijkt dat mensen veronderstellen dat mijn moeder gestorven is … Onbedoelde neveneffecten 🙂
Ik merk op dat het mégaveel met mij doet …
Het doet mij verdriet te bedenken dat ik deze woorden niet aan mijn moeder zou kunnen toeschrijven omdat zij in zekere zin op haar manier al een hele tijd niet meer is, zonder werkelijk gestorven te zijn. Toch doet het me tegelijk ook denken dat ieder wiens ’totale plaatje’ is gekend, ergens wel nooit zal passen in een alleen maar positief klinkend stukje tekst. Op het tweede zicht … zou het ook wel voor mijn moeder kunnen opgaan. Best verwarrend allemaal. Ook merk ik plots hoe dat gaat … wat het op gang brengt en vooral ook wat niet en hoe gescheiden mensen het virtuele en real life beleven, hoe snel ook de post voorbij is en daarmee ook de reacties.
Verder verstilt, verstomt, vertroebelt, ‘verweekt’ het iets in mij. Het brengt me bij mijn broosheid en kwetsbaarheid en bij de herbeleving van verschillende intense momenten, zelfs al liggen ze al een tijdje achter ons. Voor het eerst krijgen de namen in de therapiekamer genoemd een gezicht tijdens een begrafenisplechtigheid. Voor het eerst duik ik a.h.w. onder om de vraag niet te vangen, ‘van waar ken jij haar’ ?. Voor het eerst zo lijkt het wel, realiseer ik me zo scherp hoe bijzonder het is om deelgenoot geweest te zijn van het meest intieme, het niet-overal-vertelde, het broze en breekbare, het zoekende, … Voor het eerst verlies ik een cliënt en brengt dat alles wat het brengt, ook de ‘had ik misschien toch …’
Minder dan een week later, bied ik bedding voor E., die het heeft over haar moederdag met haar stilgeboren baby en ben ik bij de worsteling van ouders die hun kind ondersteunen bij euthanasie. Ik hoor hoe moederdag verschillen tussen partners blootlegt en weer woorden geeft aan waaraan belang wordt gehecht. Intussen ploeteren we door met onze eigen gezinsuitdagingen die tot op het bot gaan en zijn immens dankbaar voor onze innerlijke begripvolle, milde, wijze moeder en de moederlijke gedragenheid die toch, zij het mondjesmaat, hier en daar voelbaar is. Iets in mij zegt ‘het kan allemaal wat veel zijn hé’ …
En dan duikt deze op (ook op sociale media ;)) , precies wat deugd doet en te mooi om hem niet met je te delen, vind ik :
VERTEL HET ZAADJE NIET
Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen…
Zich moet haasten voordat
De andere bloemen te hoog zijn en,
Boven hem uittorende,
Hem de zon ontnemen
Maak het zaadje niet klein
Door te zeggen dat het maar een zaadje is
Terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
Hoeveel het moet zonnen
Hoeveel het moet groeien
Wat het moet worden
Vertel niet
Dat breken niet de bedoeling is
Dat hij heelhuids aan moet komen
En vraag je dan niet af
Of hij wel de goede kant op gaat
En hoe hij dat zo zeker weet dan
Vraag het zaadje niet
Wat zijn plan is
Welke kleur zijn bloem word
En hoe hij daar gaat komen
Zo hoog
En waar hij denkt
die kleur vandaan te halen
Uit die gele zon? Of de bruine grond?
Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
Verkeerde ouders of
Verkeerde grond
Te weinig regen
Of te veel zon
Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
Te krom te langzaam te raar
Dat de blaadjes er gek uitzien
Of te veel aan een kant staan
Dat hij gek danst
Of geen kans heeft
Slechts om vertrapt te worden
Opgegeten
Opgegeven
En vertel hem uiteindelijk niet
Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
Of dat hij verkeerd ruikt
Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt
Vertel het zaadje slechts
Hoe mooi het is
Hoe eigen
Hoe echt
Vertel het zaadje
Dat hij uniek is
Er nooit eentje was zoals hij
En dat dat nou juist zo prachtig is
Dat we zo benieuwd zijn naar
Hoe je groeien zal
En wat je brengen zal en
Dat de aarde je draagt
De zon naar je lacht
En het water je voedt
Dat we blij zijn dat je er bent
Op precies de goede plek
Met precies de goede manier van zijn
Dat de wei nog net wat mooier is
En dat je daar samen zal staan
Met al die anderen
Die net zo prachtig uniek zijn als jij
En precies dat maakt het
Goed
Zachtjes regent het
Op de grond
En er is geen haast
Je voelt vanzelf
Wanneer je breekt en open gaat en
Onthoud
Dat wat je bent nooit vergaat
Hoe je ook groeit of breekt of bloeit
Wees Welkom
Esther van Nieukerke