Net feedback geschreven voor de studenten … Graag steek ik jullie allen een hart onder de riem. Dit stukje herinnert aan een fijn mentorgesprek het voorbije academiejaar en zat klaar in m’n mailbox om nog wat opgesmukt te worden. Zopas opgevist. Vandaag voel ik me in de mood om de niet opgesmukte versie cadeau te doen 🙂
Vanmorgen zalig genoten van de ontmoeting met een student, wiens mentor ik mag zijn voor haar eindwerk met als werktitel ‘write your own story, lieve your own life’. Vanuit een lange lijst met titels en korte beschrijvingen lichte het onmiskenbaar op als mijn absolute favoriet. Waarom wist ik eigenlijk zo niet.
Toen de magie zich in ons kennismakend contact begon te tonen, wist ik het weer heel zeker …: het is geen toeval dat ons samenbracht, het klopt gewoon. Er zijn vanzelfkomende linken, ingevingen, verbanden. Er toont zich herkenning, er zijn duidelijke raakvlakken en er is iets van moeiteloosheid en automatische creatie. Bij een andere mij toegewezen student toont het zich zo : haar thema werpt een ander licht op issues die in mijn/ ons leven spelen. Ook dat klopt dus gewoon, zij het op een geheel andere manier. Of iets klopt of niet en hoe mensen vaak lange tijd dingen doen die niet kloppend voor hen voelen … Zo vaak heb ik dit al gehoord in mijn therapiekamer, telkens andere varianten ervan… en nu komen er weer andere woorden om de essentie van wat ik via therapie in beweging breng, te vatten.
Het gaat er in essentie in therapie bij mij steeds weer over mensen (terug) ion contact te brengen met gaan leven wat voor hen écht klopt komen bij wie ze werkelijk zijn … voorbij hun bolster (ik zie het beeld van een walnoot) of achter hun muur vandaan. Dit zichzelf simpelweg zichtbaar kunnen laten worden omdat het veilig voelt … werkt enorm bevrijdend voor mensen merk ik en ik voel veel dankbaarheid dat proces als vanzelf te kunnen faciliteren. De schoonheid, de puurheid, de kracht én de kwetsbaarheid wordt ge-zien ,mag zijn … en telkens weer word ik ontroerd getuige te mogen zijn van wat er dan ontstaat.
Ook voel ik vaak oprechte bewondering voor de moed die mensen opbrengen om , hoe spannend ook , te bewegen van een vorm van overleven naar werkelijk leven en net zo goed fascinatie voor hoe het Universum haar medewerking verleent.
De façade, het masker, de neiging zich letterlijk te verstoppen, de muur … is er niet zomaar gekomen. Hij heeft altijd tot iets gediend… dient mogelijk nog tot iets nu. Daarom doe ik geen ruwe sloopwerken (inbreken in de bolster of de muur neergooien) maar ga ik samen met jou op reis naar waar de reis ons kan brengen…
Spannend vaak om stapje per stapje
de greep los te laten
de pijn toe te laten van de keuze om opgesloten te blijven in wat niet werkelijk zichzelf is maar wel vertrouwd voelt … of eruit te breken
onder ogen te zien hoe eenzaam of intens verdrietig het maakt, een niet geleefd leven of het leven van een ander te leven
en hoe spannend het is om werkelijk zichtbaar te worden en het risico te nemen op afwijzing , onbegrip …
Wat een deugd doet het mij, dit telkens en telkens weer te kunnen mee-maken, hoe mensen zichzelf zien ontwaken voorbij de verpakking, de formaliteiten, de veronderstelde verwachtingen, de plichtplegingen en de regels van respect en beleefdheid, voorbij de schaamte of de mooi gepolijste verhalen, voorbij de gene voor verdriet ook, voorbij het pleasen, voorbij … zoveel.
Het doek is open, het ‘acteren’ kan stoppen en dan is daar …
die kostbare parel.
‘Write your own story, live your own life’ 😉
en ontdek hoe het voelt in ware verbinding te zijn met
jezelf en vandaaruit in werkelijke connectie ook met de ander, open, vrij,
oprecht, puur.
Ik wens het ieder van jullie van ganserharte.