Gisteren
de laatste bijeenkomst van de groeigroep (een cadeau dat ik mezelf al het tweede jaar op rij gun om me te laten voeden door collegae therapeuten, onze rijkdom met mekaar te delen én te landen bij onszelf).
Als afsluit ontving ik dit kaartje en deze mooie woorden.
Ze doen me écht diep deugd, want om één of andere duistere reden lijk ik de laatste tijd veel meer een stuk van mij op de voorgrond te zien, dat ik eigenlijk niet wil zijn … een stuk feeks zeg maar die me alsmaar getoond wordt als zou ik zelf dat zijn.
Kinderen op puberleeftijd zijn mega-spiegels en er duiken hier en daar nog wel wat spiegels op 🙂 Het maakt mij bij tijden intens verdrietig. Vandaag voel ik gelukkig ook hoe net dat niet geliefde stuk van mij sterk bevriend is met een stuk dat eigenlijk niets minder dan het beste wil voor … het stuk dat verantwoordelijkheid be-hart-igd en met gezond verstand kansen wil aanreiken …
Vandaag
koester ik ook een prachtig inzicht dat zo maar kwam aanwaaien … (grappig op Pinksterzondag) … Het linkt aan ‘stel dat je één enkele wens mocht doen … Het sprookje indachtig (waarin gewenst werd dat alles in goud zou veranderen) behoed ik mij ervoor de foute wens te doen. Benieuwd naar die van jou … die van mij linkt aan ‘wat een klucht zou het zijn als een kolibri zich zou méten met een sluierstaart en gefocust geraakt op ‘zwemmen’ of wat als een framboos de strijd aanbindt met een vergeet-me-nietje en ambieert deel uit te maken van een veldboeket’ ?
Mijn éne wens voor jou, voor mezelf, voor mijn (t)huisgenoten, voor alle dansers die een prachtige dansvoorstelling ten beste gaven, voor iedereen ter wereld eigenlijk is ‘ik wens je een diepe diepe tevredenheid met wie je in wezen bent’.