met als ondertitel mijn tocht naar Compostella na mijn borstkanker, is geschreven door Freya Van den Bossche, niet de politica, wel de mentor van mijn eindwerk en één van de bezielers van een pilootproject rond burn-out, dat momenteel loopt in samenwerking met een voedingsdeskundige, een arts, een psychologe en twee collegae integratief therapeuten.
Ze sloegen de handen in elkaar en creëerden een nieuw uniek programma voor de behandeling van mensen met burn-out. Geen zoveelste tips-&-trics-sessie, maar een kwalitatief onderbouwd, volwaardig én integratief geheel met ENERGIE-OPBOUW als doel, zo schrijven ze zelf. Geef gerust een seintje mocht je benieuwd zijn naar hun aanbod.
Los hiervan wil ik heel graag een stukje citeren uit het boek van Freya dat ik zo mooi vind dat ik het hier met jullie wil delen : ” .. In de stilte komt een inzicht mij toegewaaid : dat de zon ten slotte alle mist oplost. Maar als mist te zwaar is moeten er eerst tranen vallen vooraleer de hemel opklaart. Zo simpel is het. Dus voel je niet langer zwak als je weent, spreek ik mijzelf vriendelijk toe. Ik voel me fris en vernieuwd.”
Voor iedereen die wel eens gegeneerd is in zijn of haar tranen, zich ervoor verontschuldigt of zich dapper oefent in het verbijten van verdriet wil deze passage een hart onder de riem zijn. Voor iedereen dus ?
Ach, laat ze maar vrij die tranen van je … laat ze maar, het is ok , alleen zo kan je innerlijke ruimte opgeschoond worden en weer ontvankelijk worden voor het binnenlaten van (zon-)licht. Je hoeft je niet te verzetten tegen je verdriet net zo min als je het gaat cultiveren. Laten zijn wat is en vandaaruit telkens en telkens opnieuw op pad gaan … stappend naar jezelf. Ik wens je ‘jouw’ deugddoende Camino en neem me ineens voor het boek van Freya op m’n nachtkastje te leggen om me er af en toe aan te warmen en in te inspireren voor mijn Camino.