“De kunst is om op je eigen plek te staan en de ander zijn plek te gunnen. Zo creëer je verbinding met jezelf en met de ander. Verbinding geeft kracht, waarmee je waardevolle doelen kunt bereiken”, lees ik in het boek van Els Van Steijn.
Ik ben fan. Het valt me op dat ik er vaak naar verwijs tegenwoordig in de therapiekamer, net als naar het verhaal van het hoogbejaarde koppel waarvan de man al zijn hele leven het korstje van het brood uit z’n mond spaart omdat hij ervan uitgaat dat zijn vrouw dat het lekkerste van het brood vindt, net als hij. Na 60 jaar samen met elke dag ditzelfde liefelijke tafereel ‘hij smeert het korstje voor haar’, besluit de vrouw eindelijk eens aan te geven dat ze het korstje niet hoeft. Pas na jaren in dit patroon blijkt dat zij het altijd al aangenomen heeft omdat ze ervan uitging dat ze er haar man een plezier mee deed.
Tijd om te connecten met onszelf en vandaaruit te spreken of te zwijgen, zoals het kloppend voelt voor onszelf. (los van hoe een ander ernaar kijkt), tijd om in overlvloed te gaan staan, te vieren, te verbinden als ware hartskeuze.
Tijd om uit vanzelfsprekende patronen te stappen, ons lot te nemen, op onze plek te gaan staan en vandaaruit te geven en te ontvangen, te rouwen ook om elk gemis.
Tijd om te stoppen met uit automatisme zorgen voor de ander of verantwoordelijkheid nemen met de beste bedoelingen. Starten met écht kiezen om verantwoordelijkheid in te vullen op een wijze waarop we achter onszelf kunnen gaan staan en waarbij we niet overnemen wat niet van ons is waardoor we ons schuldig voelen voor waar we geen schuld aan hebben.
Tijd om te gaan staan voor wie we zijn, ten diepste, wat we voelen, verlangen, … niet langer zwijgen of doorslikken om niet te belasten of uit angst af te gaan, voor zwak door te gaan of niet te worden begrepen …