Ze zijn, zonder enige twijfel het hoogste goed … het allerbelangrijkste om te koesteren, het is ok als je ze op één hand kunt tellen en het is ook heerlijk als ze met meer zijn, sommige zijn voor het leven, andere wandelen een tijdje mee en hoe dan ook is het zalig om in hun gezelschap te zijn. Ze zijn je beste levensverzekering voor wat je ook maar overkomt, ze vormen je geheugen en je bron van troost en vreugde, ze zijn er als je ze nodig hebt en ook als dat niet het geval is, ze voelen altijd heerlijk vertrouwd en ze zien je graag, zondermeer.
Vandaag hoorde ik mezelf zeggen … natuurlijk staan ze als één blok achter je, daar zijn vrienden voor, toch … Hoe super dat ook is, wees waakzaam als ze zo ten strijde trekken dat de ander radicaal moet afgemaakt worden, want daar heb je bitter weinig aan op termijn, zelfs al voelt het mogelijk voor even zeer vleiend want in dat geval voeden ze slechts je negativiteit. Laat ze ook geen voedsel geven aan je innerlijke criticus want ook daar word je niet vrolijk van …
Laat je niet overnemen, ook niet door je vrienden … maar voel wie je bent kijkend in de spiegels die ze je voorhouden, voel ook wat voor jou klopt en wat niet … en hou niets in stand waar je niet meer van geniet want alles heeft zijn tijd toch.
Soms sta ik zelf versteld van wat ik zeg en hoe waardevol het me in de oren klinkt … ook voor mezelf.
Als ik niet ineens door mijn boeket bloemen heen wil zitten … zet ik ze hier maar niet in de bloemetjes m’n vrienden. Ze wéten het, stuk voor stuk hoe levensbelangrijk ze voor me zijn en kunnen alvast uitkijken naar een feestje om de vriendschap te vieren.